Τῆ 5η τοῦ μηνός Μαρτίου, μνήμην ἐορτάζομεν και πανηγυρίζομεν τοῦ ἀγίου ἐνδόξου νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐκ Ραψάνης τῆς ἐν Ὀλύμπω τῆς Θεσσαλίας καί ἐν Τυρνάβω ἀθλήσαντος ἐν ἔτει αωιη’ (1818).
Χριστῶ δι’ ἀθλήσεως ἐγεωργήθης,
Γεώργιε ἂριστον καρπόν ἐνέγκας.
Πέμπτη Γεώργιος ἠνέγκατο γέρας ἀέθλων μέγα.
Η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου μπορεί και καυχάται για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως για τις φυσιογνωμίες που στο πέρασμα των αιώνων διάβηκαν, έζησαν, δίδαξαν, αλλά και μαρτύρησαν εντός των ορίων της. Ξεκινώντας βέβαια από τους Αγίους Αρχιερείς Αχίλλειο, Βησσαρίωνα Α’, Βησσαρίωνα Β’, Νεόφυτο, Κυπριανό, Διονύσιο και όλους τους υπόλοιπους Επισκόπους, θα καταλήξουμε και σε δύο Νεομάρτυρες, τον Γεδεών και τον Γεώργιο. Δύο Αγίους, οι οποίοι κήρυξαν στους υπόδουλους Έλληνες την ορθή πίστη στο Χριστό και τελικά έδωσαν και το αίμα τους ακόμα για να λάβουν από τον Ζωοδότη Κύριο τον αμαράντινο του μαρτυρίου στέφανον.
Και οι δύο αυτοί Άγιοι έχουν κάτι το κοινό, κάτι που τους «ενώνει»! Και αυτό είναι ο τόπος και ο χρόνος του μαρτυρίου τους. Και οι δύο, μαρτύρησαν στην ένδοξη πόλη του Τυρνάβου κατά το έτος 1818. Πρώτος, ο Άγιος Γεώργιος, στον οποίο και θα αναφερθώ στο συγκεκριμένο άρθρο και έπειτα ο Άγιος Γεδεών, ο οποίος είναι και επίσημα ο πολιούχος της πόλης. Μπορεί οι Άγιοι αυτοί να μην είχανε συναντηθεί ποτέ εν ζωή, όμως είχαν το ίδιο στόχο, τον ίδιο προορισμό για αυτή τη ζωή! Να μεταδώσουν το πόθο τους για το Χριστό σε όλους και έπειτα να δώσουν την ζωή τους για τον Χριστό. Και αυτό ήταν όπως ανέφερα και παραπάνω και το κύριο μέλημα του Αγίου Γεωργίου, του εκ Ραψάνης, όπως αποκαλείται.
Για την ζωή και το έργο του Αγίου Γεωργίου δεν έχουμε πολλές (σχεδόν καθόλου πληροφορίες), ενώ η μόνες μας πηγές είναι ένα κωνικό πώμα αργυρής λειψανοθήκης (πριν το 1900), η οποία αντικατέστησε άλλη παλαιότερη πρόχειρη και απλή κατασκευή, και η εικόνα του Νεομάρτυρος.
Σύμφωνα λοιπόν με την επιγραφή που υπάρχει στη λειψανοθήκη «Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘΛΗΣΑΣ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1818 ΕΠΙ ΒΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΥΙΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΗΤΟΝ ΥΙΟΣ ΧΑΤΖΗΛΑΣΚΑΡΕΩΣ ΥΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΟΥ ΨΑΛΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ». Δυστυχώς όμως, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν το «Ψάλτου» που αναφέρεται τον παππού του μάρτυρος ήταν το επώνυμό του Αναστασίου ή απλά η ιδιότητα του. Για την μητέρα του αντίθετα γνωρίζουμε το όνομα και το πατρώνυμο, ενώ αυτό που δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια είναι αν η οικογένεια του Γεωργίου είχε και άλλα παιδιά και πόσα μπορεί να ήτανε αυτά. Όμως, σε ένα πωλητήριο έγγραφο του 1852, το οποίο βρέθηκε μαζί με άλλα έγγραφα στην παλαιά βιβλιοθήκη που φυλασσόταν στην αρχοντική οικία Καραβασίλη, αναφέρονται τα εξής: «ὁ ἐλάχιστος ἱερεὺς καὶ οἰκονόμος (Χριστόδουλος) υἱὸς Χατζηβασιλείου Καραζήση καὶ Κερασίνης θυγατρὸς παπὰ Ἀθανασίου Γεροπασχάλη […] πωλεί πρὸς ἀνεψιὸν αὐτοῦ Βασίλειον Χαδούλη Γογούρα κτήματα (τα οποία) ὑπάρχουσιν […] ἰδιοκτησίαι τοῦ ρηθέντος ἀνεψιοῦ αὐτοῦ Βασιλείου ἀναπόσπαστοι τὲ καὶ ἀναφαίρετοι παρὰ παντὸς ἑτέρου κληρονόμου αὐτοῦ καὶ τῆς μακαρίτιδος συζύγου αὐτοῦ Μαρίας Α. Χατζηλασκάρεως…». Έτσι, επιβεβαιώνεται η παράδοση που θέλει τον Γεώργιο να συνδέεται συγγενικά με τον λογιώτατο κληρικό της Ραψάνης παπά κυρ Χριστόδουλο Καραζήση, ο οποίος φέρεται να ήταν γαμπρός του μάρτυρος από την αδελφή του, Μαρία. Βέβαια, η σύνδεση των δύο αυτών επιφανών ανδρών δεν σταμάτησε ή ίσως δεν ξεκίνησε (από) εκεί, καθώς ο Χριστόδουλος υπήρξε σύμφωνα με την παράδοση και διδάσκαλος του Γεωργίου και καθοδηγητής Του σε πολλά θέματα, πνευματικά και μη.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες επιβεβαιωμένες πληροφορίες, η ορεινή κωμόπολη της Ραψάνης άκμαζε οικονομικά τον 18ο μ.Χ. αιώνα, όπως και ο Τύρναβος και τα Αμπελάκια, καθώς διατηρούνταν βιομηχανία, γινόταν εξαγωγή εξαίρετου κρασιού και γενικότερα αποτελούσε πόλο έλξεως για τα γύρω χωριά του κάτω Ολύμπου, αλλά και άλλων περιοχών του θεσσαλικού κάμπου. Εκεί είχε την έδρα της και η περίφημη και ανωτέρου επιπέδου «Σχολή της Ραψάνης», στην οποία χρημάτισε διδάσκαλος και ο κυρ Χριστόδουλος Καραζήσης. Και ενώ υπήρχαν οι οικονομικές προϋποθέσεις, ο λογιότατος και ιδιαίτερα δραστήριος Επίσκοπος Πλαταμώνος και Λυκοστομίου Διονύσιος, ο οποίος θεμελίωσε και προστάτευσε και τη σπουδαία Σχολή στα Αμπελάκια, προέβη στην ίδρυση και της εν λόγω Σχολής στη Ραψάνη το έτος 1767 μ.Χ. Ονομαστό υπήρξε το πνευματικό αυτό Ίδρυμα! Στην ακμή του συγκρινόταν με τις Σχολές των Μηλέων, της Ζαγοράς, των Αμπελακίων, του Τυρνάβου κ.α., ενώ σε αυτή μαθήτευσαν και ο Βασίλειος ο Ραψανιώτης, ένας από τους άριστους μαθητές στην Αθωνιάδα Ακαδημία (1753 – 1758 μ.Χ.) του Ευγενίου Βούλγαρη, και ο Ιωνάς Σπερμιώτης, ένας από τους διακεκριμένους δασκάλους εκείνης της εποχής και περιζήτητος γι’ αυτό στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία, καθώς και πολλοί άλλοι. Κατά την Επανάσταση όμως και λίγο πριν από αυτή, σταμάτησε να λειτουργεί και επαναλειτούργησε το 1830 μ.Χ. Και φυσικά, αναλογιζόμενοι και την καταγωγή του Γεωργίου, μπορούμε πλέον να είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι υπήρξε και Εκείνος τρόφιμος και απόφοιτος της Σχολής αυτής, όπου απέκτησε πολλές και σημαντικές για την εποχή εκείνη γνώσεις. Και με δεδομένο ότι μαρτύρησε το 1818, θα πρέπει να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι αποφοίτησε από τη Σχολή περίπου το 1815 – 1816.
Αφού αποφοίτησε ο Γεώργιος από τη Σχολή της Ραψάνης, αμέσως αναλαμβάνει χρέη γραμματοδιδασκάλου στη γενέτειρά του και ασκεί τα καθήκοντα του με ένθεο ζήλο και νεανικό σφρίγος, εμπνέοντας τους νεαρούς μαθητές Του και δημιουργώντας στις ψυχές τους ζωηρά εθνικά και ιερά βιώματα. Τους διδάσκει με την αγάπη που τον διέκρινε τις αλήθειες της Πίστεως μας και τα δίκαια της Πατρίδος μας, ενώ εμψυχώνει και τονώνει το ηθικό των υπόδουλων στους Οθωμανούς μαθητών.
Ξακουστή και φημισμένη όμως καθώς ήταν η Ραψάνη, προσέλκυε το ενδιαφέρον όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των Οθωμανών. Άλλωστε, την εποχή εκείνη, για την οποία κάνουμε λόγο, τα παραποτάμια χωριά της περιοχής κατοικούνταν ως επί το πλείστον από Οθωμανούς, που συναλλάσσονταν ή και συνδέονταν με διάφορους δεσμούς (σε περιορισμένη βέβαια κλίμακα) με τους υπόδουλους Έλληνες Χριστιανούς. Αποτελούσε δε αφορμή καυχήσεως για κάθε γονέα, Έλληνα ή Οθωμανό, να αποστέλλει τον υιό του για σπουδές στο περίφημο τότε χωριό του Θεσσαλικού κάμπου, την όμορφη Ραψάνη.
Το ίδιο συνέβη και με έναν από τους Οθωμανούς οικογενειάρχες της κωμοπόλεως Δερελί (σημερινοί Γόννοι), που θέλησε ο υιός του να τύχει αξιόλογης παιδείας και για το λόγο αυτό τον έστειλε οικότροφο σε φίλο του, που διέμενε στη Ραψάνη. Άρχισε έτσι το μικρό τουρκόπουλο να παρακολουθεί τα μαθήματα μαζί με τα ελληνόπουλα και να μαθαίνει τα στοιχειώδη γράμματα, έχοντας ως διδάσκαλο και καθοδηγητή τον νεαρό Γεώργιο. Ο μικρός Αγαρηνός προσαρμόστηκε σύντομα στο κλίμα του σχολείου και συναγωνιζόταν τους συμμαθητές του, ενθαρρυνόμενος και από τον διδάσκαλό του, ίσως τυγχάνοντας από εκείνον και ιδιαίτερης φροντίδας. Όμως, πλημμυρισμένος από θείο έρωτα και απέραντη αγάπη προς τον Χριστό και την πατρίδα και με δεδομένο ότι αιώνες πριν η Ελληνική παιδεία με δυσκολία διαχωριζόταν από τη χριστιανική κατήχηση, ο Γεώργιος δεν περιοριζόταν απλά στη διδασκαλία γραφής, ανάγνωσης ή αριθμητικής, αλλά και στη διδασκαλία της ορθής Χριστιανικής Πίστης και των δικαίων της υπόδουλης τότε Ελλάδας. Όμως, αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο μικρός Αγαρηνός να επηρεάζεται σιγά σιγά από τη χριστιανική πίστη και ζωή, ενώ σε όλη αυτή τη διαδικασία συνέβαλε φυσικά η γοητεία των εκκλησιαστικών Ακολουθιών, τις οποίες ως «αυτοπρόβλητος» κατηχούμενος παρακολουθούσε, αλλά και η προσωπικότητα του Διδασκάλου του.
Ο καιρός περνούσε και η συμπεριφορά και μεγάλη αλλαγή στα φρονήματα και τις πεποιθήσεις του μικρού Αγαρηνού ήταν πλέον εμφανή. Την σταδιακή αλλαγή συμπεριφοράς καταλάβαινε αρχικά το οικογενειακό περιβάλλον του μικρού Οθωμανού, κάθε φορά που μετέβαινε για διακοπές στο Δερελί, και έπειτα το συγγενικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, κάτι το οποίο όμως δημιουργούσε ανησυχίες και ερέθιζε του Οθωμανούς. Αλλά η πρόκληση έγινε μεγαλύτερη και η δυσφορία των Αγαρηνών αφόρητη, όταν με τον καιρό ο μικρός και αυθόρμητος προσήλυτος όχι μόνο εκφραζόταν με εκτίμηση για τα ιερά των Ρωμιών, αλλά και, αντιδιαστέλλοντας αυτά προς τα αντίστοιχα των ομοεθνών του, υποτιμούσε τα ιερά των Μωαμεθανών και τα περιφρονούσε.
Όπως ήταν επόμενο, όσοι από τους Οθωμανούς εξοργίστηκαν από αυτή την συμπεριφορά του μικρού Αγαρηνού αναζήτησαν το ένοχο της «προσβολής», τον οποίο και εντόπισαν στο σχολείο της Ραψάνης. Αρπάζουν με τη βία τον Γεώργιο και τον σέρνουν δέσμιο για τα περαιτέρω στον Τύρναβο, όπου από το 1811 είχε την έδρα του ο διορισμένος Σατράπης της Θεσσαλίας, Βελή Πασάς (υιός του Αλή Πασά του Τεπελενλή), αφού η Υψηλή Πύλη τον μετέθεσε εκεί από την Πελοπόννησο. Και ενώ στον Τύρναβο είχε την έδρα του το Στρατοδικείο, εν τούτοις, δεν μας είναι γνωστό αν τον Γεώργιο το δίκασε στρατοδίκης, προσωπικά ο Βελή Πασάς, κάποιος άλλος Μουλάς (δικαστής) ή δικαστήριο με πολυμελή σύνθεση, όπως στην περίπτωση του άλλου Νεομάρτυρος της πόλης, Αγίου Γεδεών. Εκεί λοιπόν οδηγείται και ο Γεώργιος, χωρίς να φοβάται για το τι θα απολογηθεί και με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ουράνιο Πατέρα, καθώς όπως αναφέρεται και στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: «ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν» (Λουκ. 12, 11-12).
Παρ’ όλα αυτά, η κατηγορία εναντίον του γενναίου αθλητή της Πίστεως ήταν μία, συγκεκριμένη και βαρύτατη σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν για τους Οθωμανούς: Απόπειρα Εκχριστιανισμού Μουσουλμανόπαιδος. Όμως, ο Άγιος ακόμα και την ύστατη εκείνη στιγμή δεν δειλιάζει! Ομολογεί και κηρύττει με γενναιότητα για το Νυμφίο Χριστό, χωρίς φόβο, μπροστά στους Αγαρηνούς Αξιωματούχους, ακολουθώντας και τηρώντας πιστά τα λόγια του Κυρίου: «Πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 12, 8). Οι Οθωμανοί εξαγριώνονται με τη στάση αυτή του Αγίου και περιμένουν δικαίωση από το Δικαστήριο!
Η ποινή που επιβαλλόταν σε τέτοιες περιπτώσεις, ανεξάρτητα του αποτελέσματος, ήταν μία και κατηγορηματική χωρίς ελαφρυντικά….. Μαρτυρικός Θάνατος διά βασανισμού! Η διαδικασία ήταν σύντομη και τελεσίδικη, καθώς η απόφαση δεν ήταν στην πραγματικότητα η προβλεπόμενη και συνηθισμένη σε παρόμοιες αφορμές. Και τα μαρτύρια του Αγίου αρχίζουν και είναι ποικίλα, φοβερά και οδυνηρότατα!
Από τα υπάρχοντα στοιχεία υποδηλώνεται ότι η αρχή του μαρτυρίου έγινε σε κάποιο διοικητικό κτίριο στον Τύρναβο. Ίσως, όπως και του Οσιομάρτυρα Γεδεών, «εἰς τὸ τοῦ Ἡγεμόνος Παλάτιον». Ακολούθως και «ἐπειδὴ τοὶς ἀνωτέρω βασάνοις οὐκ ἐνέδωκε (ὁ Γεώργιος), δι’ ἐπιταγῆς τοῦ Βαλῆ Πασιᾶ, δι’ ὤλου τοῦ Τυρνάβου πομπευθεῖς καὶ τοῦ ποταμοῦ (Τιταρησίου) περαιωθεῖς…», οδηγήθηκε στη δεύτερη και σκληρότερη φάση των βασανιστηρίων του. Γι’ αυτό και ήταν άλλοι δήμιοι εκεί, ο Αγά Σεβράνι και κάποιος Φράγκος.
Αρχικά, τον κλείνουν σε πυρακτωμένο λουτρό, γυμνό από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Τον τρυπούν με σιδερένια νύχια και του καρφώνουν τα πόδια σε πέταλα. Τον διαπομπεύουν σε όλο τον Τύρναβο, τον καρφώνουν σε τετράγωνο στύλο ίσο στο ύψος με τον Μάρτυρα και αφού τον περιτυλίξουν με σχοινιά βουτηγμένα στην πίσσα, στη νάφθα (ακάθαρτο πετρέλαιο) και σε άλλα ελαιώδη και οινοπνευματώδη υγρά, τον παραδίδουν στη φωτιά. Όμως «ὦ τοῦ θαύματος!», με τη Χάρη του Θεού, προς ενίσχυση του Αγίου, ο Μάρτυρας δεν έπαθε τίποτα απολύτως, κάτι που εξαγρίωσε του δημίους του και τους έκανε να μην δείξουν κανένα έλεος στον Μάρτυρα!
Εκτός από τα παραπάνω αναφερόμενα μαρτύρια, στις ιστορήσεις των εικόνων του Αγίου, παρουσιάζονται συμπληρωματικά και άλλες σκηνές βασανισμών που πιθανώς υπέστη ο Άγιος. Στραγγαλισμοί, εξαρθρώσεις, κτυπήματα με το σπαθί, μέχρι και τοποθέτηση πυρακτωμένου σιδερένιου στεφανιού πάνω στο γυμνό σώμα του Νεομάρτυρος. Τα υπομένει όλα δίχως γογγυσμούς και παράπονα! Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Υμνωδός απευθυνόμενος στον Άγιο σε ένα τροπάριο εκ του Μεγάλου Εσπερινού της εορτής Του «υπέστης τήν ἒφοδον, τῶν φθονούντων σε ἐχθρῶν, ἀλλ’ ἀκλόνητος ἒμεινας καί ἀτίνακτος, τῆ φορᾶ τῶν βασάνων και διῆλθες, μαρτυρίου τούς αγῶνας, ὠς Αθλοφόρος ἀήττητος.».
Τα μαρτύρια του νεαρού Αθλητή της Πίστεως μας τελειώνουν με το αποκεφαλισμό του μάρτυρος. Αφού υπέμεινε όλα τα βασανιστήρια παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε κατά τον σύντομο επίγειο βίο του και αναχώρησε προς τον Ουρανόν για να απολαύσει την Επουράνιο Βασιλεία του Θεού μετά των Αγίων και των Δικαίων, στις 5 Μαρτίου 1818, σε ηλικία 20 τουλάχιστον ετών.
Στοιχεία για τον αποκεφαλισμό και την ταφή του Νεομάρτυρος παίρνουμε από τις εικόνες Του που έχουνε φιλοτεχνηθεί και παρουσιάζεται ο αθλητής της πίστεως Γεώργιος, έχοντας το κεφάλι στους ώμους, να μεταφέρεται προς ενταφιασμό, παρουσία κάποιου ιερέα ονόματι Δημητρίου που θυμιάζει και ο οποίος είχε προσκληθεί και διαταχθεί ειδικά για το λόγο αυτό.
Από τα παλαιότατα χρόνια μέχρι και σήμερα, από τη μεριά του Τιταρησίου (ή Σαλαμπριά ή Ξηριά αποκαλούμενου) ποταμού, υπήρχαν στρατώνες. Εκεί λοιπόν και κοντά στη παλαιά γέφυρα, πιθανώς άθλησε και ενταφιάσθηκε ο Νεομάρτυς Γεώργιος, άποψη που ενισχύεται και από το λόγο ότι και στις ιστορήσεις στις άγιες εικόνες, στα πόδια του Αγίου εικονίζεται η εν λόγω γέφυρα.
Την πρώτη όμως νύχτα μετά τον θάνατο και ενταφιασμό του Αγίου Γεωργίου, οι Τούρκοι σκοποί των στρατώνων είδαν «οὐρανομήκη» στήλη φωτός, που σημάδευε τον τάφο του Νεομάρτυρα. Την επόμενη μέρα, έντρομοι ενημέρωσαν γι’ αυτό τους προϊσταμένους τους, οι οποίοι και με τα ίδια τα μάτια τους διαπίστωσαν την φωτοφάνεια και κατά την δεύτερη νύχτα και ανέφεραν το περιστατικό αυτό την επομένη στον Βελή Πασά. Και παρότι τον προκαλούσαν και το παρακαλούσαν, εάν επιθυμούσε, να διαπιστώσει και προσωπικά το εξαίσιο και παράδοξο εκείνο φαινόμενο. Εκείνος όμως ο υπερφίαλος, αφού απαξίωσε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο γεγονός, διέταξε να προσκληθούν το συντομότερο από τη Ραψάνη οι συγγενείς του Νεομάρτυρα, να Τον ξεθάψουν και να παραλάβουν το σκήνωμά του, πράγμα το οποίο και έγινε.
Από την υποδοχή της Τιμίας Κάρας του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου (ίσως για πρώτη φορά μετά το μαρτύριο Του), στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Παναγίας Φανερωμένης Τυρνάβου, για τον εορτασμό των 200 χρόνων από το μαρτύριο του Αγίου (03/03/2018)
Τρεις ημέρες περίπου μετά τον θάνατο του Αγίου, κατέφθασαν οι συγγενείς του Αγίου από τη Ραψάνη και αφού παρέλαβαν με δάκρυα στα μάτια το ιερό σκήνωμα του Αθλητού της Πίστεως μας, το μετέφεραν και το ενταφίασαν με τις πρέπουσες τιμές στο Κοιμητήριο της Ραψάνης, το οποίο ήταν στο χώρο γύρω από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στον χώρο αυτό παρέμεινε ο Άγιος για κάποια χρόνια, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, με ευλάβεια και κατάνυξη, έγινε η ανακομειδή των θείων και ιερών Αυτού λειψάνων, τα οποία και μεταφέρθηκαν στην παλαιά, ευρύχωρη και αρχοντική οικία Καραζήση που βρισκόταν κοντά, σε ευπρεπισμένο διά τον σκοπό αυτό δωμάτιο. Εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα θησαυρισμένα τα λείψανα του μάρτυρα, με μια άσβεστη κανδήλα να καίει πάντοτε εντός του δωματίου, το ιλαρό φως της οποίας προσδίδει ιδιαίτερη κατάνυξη στον χώρο που είναι προσιτός για κάθε ευλαβή προσκυνητή. Και οι ευλαβείς αυτοί προσκυνητές είναι αμέτρητοι! Όλοι όσοι προστρέχουν με πίστη στον Άγιο για να τον παρακαλέσουν ο καθένας και για κάτι διαφορετικό και να αναπέμψουν έπειτα δεήσεις στον Πανάγαθο Θεό που έδωσε την ευλογία στον όμορφο θεσσαλικό κάμπο να κατέχει ως θησαυρό τιμαλφή έναν δικό του Άγιο, που διάβηκε, δίδαξε και κήρυξε υπέρ του Μόνου Αληθινού Θεού.
Και πραγματικά, εφαρμόστηκαν πλήρως και οι λόγοι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, τους οποίους έγραψε στο Νέο Μαρτυρολόγιο και τους απηύθυνε προς τους Νεομάρτυρες: «Τὰ τίμια λείψανά σας θέλει δοξάσει (ὁ Θεός) ἐδῶ κάτω εἰς τὴν γῆν ἢ μὲ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ Φωτός του ἢ καὶ μὲ ἄλλα σημεῖα καὶ θαύματα, καθὼς ἤθελε κρίνει ἡ θεία δικαιοσύνη Του, ἢ τὸ ὀλιγώτερον ὀλιγώτερον θέλει τὰ τιμήση μὲ τὴν παρὰ τῶν Χριστιανῶν προσκύνησιν καὶ εὐλάβειαν…».
Πηγές πληροφοριών και φωτογραφιών:
- Ορθόδοξος Συναξαριστής (www.saint.gr)
- Ιστοσελίδα www.tirnavitikanea.gr
- Ιστοσελίδα www.romfea.gr
- Ιστοσελίδα Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης & Τυρνάβου (www.imlarisis.gr)
- Ιστοσελίδα orthodoxiainfo.gr
- «Οι Εκκλησίες του Τυρνάβου: Οδοιπορικό στις Εκκλησίες της ‘‘Δεύτερης Ιερουσαλήμ’’», Μακαγιού Γεωργίου και Κουγιαγκά Γεωργίου, Τύρναβος, σχολικό έτος 2016-2017
Γράφει ο Γ.Μ. – Τύρναβος